این مربی اسپانیایی پس از چند بازی اول خود در سمت مربی بایرن دغدغه‌های فراوانی دارد.
سرانجام سایه سال 2012 از سر بایرن رفت. انتقام بی‌رحمانه بایرن مونیخ از چلسی، پس از آن شکست شرم‌آور در فینال لیگ قهرمانان در خانه، انجام شد. طعنه‌آمیز این که این انتقام هم در ضربات پنالتی بود!
این برد همچنین آغاز دورانی جدید در آلیانس آره‌نا را رقم می‌زند. پپ گواردیولا این وعده جسورانه را داد که به دستاوردهای عالی باشگاه در فصل 13-2012 خواهد افزود و اکنون توانسته بایرن را برای اولین بار در تاریخش صاحب سوپرجام اروپا کند. جایزه‌ای که عجیب بود جایش در قفسه افتخارات بایرن خالی باشد.
اما مربی کاتالان هنوز دغدغه‌های تاکتیکی بسیاری دارد. بحران مصدومیت در همین ابتدای فصل باعث شد او با انتخابی نامطلوب فیلیپ لام را در پست هافبک دفاعی به بازی بگیرد و از او کنار هافبک‌های تهاجمی‌تری مانند تونی کروس و توماس مولر استفاده کند.
تنها چند دقیقه کافی بود تا تیم گواردیولا به مشکل برخورد کند. ادن آزار، فرناندو تورس و آندره شورله همکاری کردند تا در نهایت تورس گلی زیبا بزند.
ضدحمله آنها عالی بود اما چیزی که قابل توجه بود این بود که لندنی‌ها به آسانی از میانه میدان گذشتند. جایی که خاوی مارتینس و باستین شواین‌اشتایگر پیش‌تر با اقتدار در آن منطقه حکم می‌راندند.
این دو نفر آماده نبودند و البته این ناآمادگی تقصیر گواردیولا نیست. اما این که او با آوردن تیاگو آلکانتارا هم لوییز گوستاوو را فروخت و هم امره جان را، باعث شد انسجام بایرن دچار مشکل شود.
بازی دادن به لام در خط میانی باعث شد رافینیا در دفاع بازی کند. این بازیکن برزیلی دو فصل ضعیف را در بایرن گذرانده بود و بی‌دلیل او را نگاه داشتند. رافینیا روز جمعه نتوانست اثر مثبتی بگذارد.
تاکید روی بازی دادن به هافبک‌های توانا در کار با توپ و با ذهنیت تهاجمی هم چندان به حملات تیم کمک نکرد. چلسی در دقایقی طولانی توانست هافبک‌های بایرن را مهار کند. البته به جز یک شوت در نیمه اول از فرنک ریبری، و 15 دقیقه در نیمه دوم پس از گل ریبری که البته با شوتی تماشایی از راه دور به ثمر رسید.
زمانی که تیم پپ بیشترین موقعیت را ساخت 15 دقیقه دوم وقت اضافه بود. زمانی که چلسی داشت با تمام وجودش از برتری دو بر یک دفاع می‌کرد. بایرن توپ پشت توپ به محوطه جریمه می‌فرستاد و مانوئل نویر هم دیگر کاملا روی خط میانی زمین حضور داشت و تیمش را به جلو می‌راند.
تاکید روی سیستم 1-4-1-4- و امید بستن به این که مولر، ریبری و آرین روبن به عقب برمی‌گردند تجربه‌ای است که شکست آن روز به روز بیشتر مشخص می‌شود.
فصل پیش سه بازیکن تهاجمی پشت سر ماریو مانجوکیچ بازی می‌کردند و نقش همه تعریف شده بود. گل‌های بایرن آسان‌تر به ثمر می‌رسید. مولر در نقش یک هافبک سنتی آشفته و سرگردان می‌شود، ریبری اگر عقب‌تر بازی کند فرارهایش از سمت راست کم‌خطر می‌شود و مانجوکیچ هم دورافتاده به نظر می‌رسد.
زمانی که ماریو گوتزه جانشین مولر شد با همان مشکلاتی روبرو شد که مولر دیده بود. او هم نتوانست نقشی که از او خواسته شده بود را ایفا کند.
گواردیولا بی‌تردید شروع بی‌نقصی نداشته است. ریبری هم شاید به همین دلیل است که برد را به مربی‌اش تقدیم کرد: «ما تا آخرین دقیقه جنگیدیم. این موفقیتی بود که بایرن شایسته‌اش بود. این برد برای پپ هم مهم بود.»
در نهایت بایرن به دلیل اراده‌اش شایسته برد بود. اما زمانی که گواردیولا بازیکنانش را کامل در اختیار داشته باشد باید به فکر بازگشت به سیستمی باشد که بایرن را زیر نظر یوپ هاینکس تبدیل به تیمی بزرگ کرده بود. این هم به سود حمله بایرن است و هم به سود دفاعشان.
