شکی نیست که دایی امروز هم خودش را سرمربی موفقی می‌داند، اما تعداد آن‌هایی که در این زمینه با او هم‌عقیده‌اند چندان هم زیاد نیست
در مهم‌ترین بازی از هفته هفتم روز جمعه فولاد خوزستان در آزادی میهمان پرسپولیسی‌هاست و بدون تردید یکی از نکات ویژه این دیدار رویارویی حسین فرکی و علی دایی بر روی نیمکت دو تیم خواهد بود. فرکی مدت‌ها در تیم ملی مربیگری کرده و در این تیم دستیار چند سرمربی بوده است. علی دایی هم در همان دوران تک‌مهاجم و کاپیتان تیم ملی بود و همیشه میان دایی و فرکی رابطه‌ای خوب و سرشار از احترام برقرار بوده است.
اما مصاف این دو مربی از یک دیدگاه دیگر هم قابل بررسی است. رویارویی این دو نفر می‌تواند بهانه‌ای برای باز شدن یک بحث جالب درباره مربیگری باشد. «سرمربی» شدن دایی و فرکی در لیگ برتر از دو مسیر کاملا متفاوت (و حتی متضاد) اتفاق افتاده و نتایج آن‌ها در مقام سرمربی نیز تقریبا برعکس همدیگر بوده است. فرکی هم در نفت و هم در فولاد سرمربی موفقی بوده و دایی به ندرت توانسته توفیقی در این زمینه کسب کند. هر چند خود او قطعا با این نظریه موافق نیست و با توسل به هزار و یک دلیل می‌تواند اثبات کند که برای تیم‌هایش مربی موفقی بوده است!
حسین فرکی؛ ترشی هفت ساله
حسین فرکی در فوتبال ایران خیلی دیر خودش را به عنوان سرمربی مطرح کرد. کلا فرکی آدمی است که همه کارهایش را دیرتر از موعد انجام می‌دهد! او در دورانی هم که بازی می‌کرد برای خداحافظی از فوتبال و آویزان کردن کفش‌هایش خیلی معطل کرد. تا جایی که چندین سال بعد از حضورش در خط حمله تیم ملی و رفتن به جام‌جهانی، وقتی به آستانه ۴۰سالگی رسیده بود هنوز در باشگاه‌های گمنام تهرانی بازی می‌کرد و آقای گل دسته دوم پایتخت می‌شد.
اما او هم بالاخره کفش‌هایش را آویزان کرد و مدتی بعد مربی شد. در سال‌های اول فعالیتش یک تجربه موفق در فتح تهران داشت و یک تجربه بسیار ناموفق در تیم پاس. بعد از آن حسین‌آقا تصمیم دیگری گرفت و روند تبدیل شدن به یک سرمربی موفق را از جای دیگری آغاز کرد. او دستیار شد و شانسی که در این مسیر داشت باعث شد فرصت همکاری با مربیان بزرگی را به دست بیاورد. برانکو، منصور پورحیدری، جلال طالبی و... مربیان بزرگی بودند که فرکی در کنار آن‌ها روی نیمکت تیم ملی نشست.
امروز هم اگر از سرمربی فولاد رمز موفقیتش را بپرسید خیلی صادقانه از تاثیرات مثبت آن دوران می‌گوید و نقش این نام‌ها را در رشد کلاس مربیگری‌اش هرگز کتمان نمی‌کند.
علی دایی؛ بفرما را زدند و رد نکرد
اما علی دایی؛ او در مربیگری مسیری کاملا متفاوت با فرکی در پیش گرفت. در فوتبال دنیا کمتر کسی را سراغ داریم که بلافاصله بعد از پایان دوران بازی، روی صندلی سرمربیگری بنشیند. البته علی دایی هم بلافاصله بعد از آویختن کفش‌هایش سرمربی نشد، چون چند ماه قبل‌تر این کار را کرده بود! وقتی سرمربی آلمانی سایپا در لیگ ششم بعد از ۵ هفته تیم را رها کرد و رفت، دایی به پیشنهاد وسوسه‌انگیز مربی-بازیکن شدن جواب مثبت داد و در پایان فصل هم قهرمان شد. شاید همین قهرمانی بود که دایی را مجاب کرد می‌تواند در پست جدید هم مثل دوران بازی و گلزنی مرد موفقی باشد.
بعد از آن اتفاق، دایی از قرار گرفتن عنوان «سرمربی» در کنار اسمش استقبال کرد و دست رد به سینه هیچ پیشنهادی نزد. حتی پیشنهاد سرمربیگری در تیم ملی، آن هم دو سال بعد از خداحافظی با عنوان «بازیکن»! بله، از آخرین روزی که شهریار به عنوان بازیکن در میدان گلزنی کرد و از سر و کول همبازی‌هایش بالا رفت، به زحمت دو سال سپری شده بود که او سرمربی تیم ملی شد. و تیم ملی با هدایت او به نتایجی رسید که دانم و دانید. بعد از برکناری از تیم‌ملی هم دوران پرسپولیس و راه‌آهن و دوباره پرسپولیس آغاز شد که درباره کارنامه او در این تیم‌ها هم حرفی نمی‌زنیم. چه، داستان کاملا معاصر است و همه از نتایج کار او باخبرند.
«موفق» به اعتراف همه/ «موفق» به اعتقاد خودش
القصه؛ جمعه در آوردگاه آزادی حسین فرکی و دایی یک بار دیگر سربازهای‌شان را روبه‌روی همدیگر می‌چینند. دو سرمربی، با دو گذشته متفاوت، که هنوز هم رفیق‌اند اما هم‌راه نیستند. راه حسین و علی در تمام این سال‌ها از هم جدا بوده است. حسین صبر کرد و صبر کرد تا میوه را درست در وقت رسیدن از شاخه بچیند. اما علی به محض این‌که میوه‌های نارس را به او تعارف زدند از شاخه‌های درخت بالا رفت! شکی نیست که دایی امروز هم خودش را سرمربی موفقی می‌داند، اما تعداد آن‌هایی که در این زمینه با او هم‌عقیده‌اند چندان هم زیاد نیست.
تکیه او بیش از هر چیز روی دو جامی است که برای قرمزها کسب کرده، اما کیست که نداند ایران صاحب تنها جام حذفی در دنیاست که می‌توان با ۵ بازی در آن به قهرمانی رسید! دایی اگر بتواند یک مقام سومی در لیگ‌برتر به پرسپولیسی‌ها ببخشد، یا در طول ۹۰ دقیقه به اندازه ۲۰ دقیقه از بازی‌های پرسپولیسی که خودش در آن بازی می‌کرد موقعیت گل بسازد، ارزش کارش به مراتب بیشتر از قهرمانی در دو جام حذفی خواهد بود.
