آدینه در رشت تقابل دوباره نمایندگان گیلان و آذربایجان فرارسیده است. نمایندگان دو تمدن و دو فرهنگ اصیل ایرانی با قدمتی به گستره تاریخ. دو قومی که همواره در تاریخ با هم بودند و دست در دست یکدیگر ساختند ایرانی را که هم اکنون در بخشی کوچک از آن زندگی می کنیم.
همه و همه را که کنار هم بگذاریم می رسیم به لکه های سیاه سال چند پیش. و افسوس می خوریم که چگونه می شود تا فوتبالی که قرار بود وصل کند ما را، فسخمان کرد و از چمن سبز تخم کینه رویید؟ فوتبالی که به پای آن از بزرگان تاریخ و عزت میهن برایش مایه بگذاریم به یزدان که هیچ نمی ارزد. در این دو سه سال گذشته در ورزشگاههای دو استان به جای کری های معمول فوتبال گروهی - که شاید تعدادشان اندک نبود متاسفانه!- از بزرگی میرزا و دلیری ستار خان و باقر خان گذشتند تا شاید وزن شعرهایشان جور بیاید و قافیه هایشان به هم نخورد.
و افتاد آنچه که نباید می افتاد. جریحه دار شد روح جامعه ای که هر مصیبتی در خود داشت، هرگز تخم نفاق به خود ندیده بود و خنجر جدایی بر سینه را تحمل نمی کرد و خوشبختانه داستان خیلی زودتر از تصور جمع شد و امسال محیط پیرامون هر دو سوی ماجرا تمیز شده و دوباره کری های دلنشین فوتبال جایگزین زشتی ها شده است. جامعه فوتبال ما آدینه در ورزشگاه لبریز از تماشاگر عضدی شاهد یک نبرد کاملا فوتبالی خواهد بود... شاید مانند نبرد دو شهر شمالی و شمال شرقی انگلستان منچستر و لیورپول. فارغ از آنکه کدامشان قوی تر باشند و کدامیک ضعیف ، از تقابلشان فقط فوتبال خواهد رویید.